معنی سنگ بوم - جستجوی لغت در جدول جو

سنگ بوم

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از سنگ لوح — تصویر سنگ لوح

نوعی سنگ به رنگ خاکستری که به ورقه های نازک شکافته می شود، پلمه سنگ
تخته سنگ

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از سنگ صبور — تصویر سنگ صبور

سنگ صبور

سنگ سخت و عظیم که در یک جا ثابت و پا برجا باشد و حوادث روزگار را تحمل کند و از آن به بردباری و شکیبایی مثل می زنند، سنگی افسانه ای که مردم درد دل خود را برای او بازگو می کرده اند

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از سنگ رو — تصویر سنگ رو

گستاخ، بی شرم، بی حیا، سخت رو

فرهنگ فارسی عمید

سنگ بلور

(سَ گِ بُ)

حجرالبلور گویند چون بر شخصی که در خواب می ترسیده باشد بندند دیگر نترسد. (برهان). سنگی سفید و شفاف و سخت تر و شفاف تر از شیشه که از آن نگین و عینک و تسبیح و ظروف آبخوری و نی غلیان تراشند. (ناظم الاطباء). رجوع به فهرست مخزن الادویه و سنگ شود

حجرالبلور گویند چون بر شخصی که در خواب می ترسیده باشد بندند دیگر نترسد. (برهان). سنگی سفید و شفاف و سخت تر و شفاف تر از شیشه که از آن نگین و عینک و تسبیح و ظروف آبخوری و نی غلیان تراشند. (ناظم الاطباء). رجوع به فهرست مخزن الادویه و سنگ شود

لغت نامه دهخدا

(شِمْ)

شنزار. ریگزار: زمینی شن بوم. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

دهی است جزء دهستان وسط بخش طالقان شهرستان تهران. دارای 277 تن سکنه. محصول آنجا غلات، سیب زمینی، میوه جات. شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

(سَ سُ)

که سم او از زفتی و سختی چون سنگ باشد:
پس پای او شد که بنددش دم
خروشان شد آن بارۀ سنگ سم.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

(سَ)

مسن. سان. فسان. حجرالمسن. سنگی که با آن چاقو و کارد تیز کنند. (یادداشت بخط مؤلف). سنگ ساب

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ نَ / نُو)

سنگی است شفاف و سفید مصنوع یا طبیعی که آنرا تراش الماس دهند و فص نگین کنند. شیشه یا بلور مصنوع که از آن نگین انگشتری کنند. (یادداشت بخط مؤلف). قسمی سنگ شفاف سفید چون الماس، کم قیمت که بتراشند و از آن انگشتری و دیگر زینتها کنند. (حدود العالم)

سنگی است شفاف و سفید مصنوع یا طبیعی که آنرا تراش الماس دهند و فص نگین کنند. شیشه یا بلور مصنوع که از آن نگین انگشتری کنند. (یادداشت بخط مؤلف). قسمی سنگ شفاف سفید چون الماس، کم قیمت که بتراشند و از آن انگشتری و دیگر زینتها کنند. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

(سَ بُ)

دهی است از دهستان تبادکان بخش حومه شهرستان مشهد. دارای 290 تن سکنه است. آب آن از قنات و رودخانه. محصول آنجا غلات و شغل اهالی زراعت و مالداری است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

سنگ برنده. حجار. آنکه سنگ از کوه و جز آن برد. سنگلاخ. (ناظم الاطباء) ، هم سفر و رفیق سفر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(ریگ بوم)

ریگزار. ریگستان. شنزار. زمینی شنی و ماسه زار:
اگر هاتفی گفت کای اهل روم
فروزنده ریگیست این ریگ بوم.
نظامی.
به گنج و به فرمان در آن ریگ بوم
عمارت بسی کردبر رسم روم.
نظامی.
کرده به چنان مروتی چست
آن خانه ریگ بوم را سست.
نظامی.
برآن ریگ بوم ار کسی تاختی
زمین زیرش آتش برانداختی.
نظامی.
در کنار رودخانه ها و سنگستان و زمین ریگ بوم نیکو شود. (فلاحت نامه). باید بی بیخ بنشانند (تا بلقوارا) در زمینی که ریگ بوم باشد بگیرد. (فلاحت نامه). در زمینهایی که دیگر درخت نگیرد آن (امرود) بگیرد، مثل زمینی که ریگ بوم بود. (فلاحت نامه). رجوع به ریگزار شود

ریگزار. ریگستان. شنزار. زمینی شنی و ماسه زار:
اگر هاتفی گفت کای اهل روم
فروزنده ریگیست این ریگ بوم.
نظامی.
به گنج و به فرمان در آن ریگ بوم
عمارت بسی کردبر رسم روم.
نظامی.
کرده به چنان مروتی چست
آن خانه ریگ بوم را سست.
نظامی.
برآن ریگ بوم ار کسی تاختی
زمین زیرش آتش برانداختی.
نظامی.
در کنار رودخانه ها و سنگستان و زمین ریگ بوم نیکو شود. (فلاحت نامه). باید بی بیخ بنشانند (تا بلقوارا) در زمینی که ریگ بوم باشد بگیرد. (فلاحت نامه). در زمینهایی که دیگر درخت نگیرد آن (امرود) بگیرد، مثل زمینی که ریگ بوم بود. (فلاحت نامه). رجوع به ریگزار شود

لغت نامه دهخدا

(سَ بَ)

نام محلی کنار راه مشهد به کاریز میان چم آباد و حاجی آباد در سی و هشت هزار و هشتصد گزی مشهد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

(سَ بَ)

محکم. (غیاث) :
دو برج رزین زین دز سنگ بست
ز برج ملک دوردرهم شکست.
نظامی.
چو زد کوزه بر حوضۀ سنگ بست
سفالین بد آن کوزه حالی شکست.
نظامی.
در آن کوش از این خانه سنگ بست
که همسنگ این سنگی آری بدست.
نظامی.
، ثابت. پابرجا:
در آن خطه بود آتشی سنگ بست
که خواندی خودی سوزش آتش پرست.
نظامی.
، میوه که هنوز نارسیده باشد و اثر خامی در او ظاهر شود. (غیاث)

محکم. (غیاث) :
دو برج رزین زین دز سنگ بست
ز برج ملک دوردرهم شکست.
نظامی.
چو زد کوزه بر حوضۀ سنگ بست
سفالین بد آن کوزه حالی شکست.
نظامی.
در آن کوش از این خانه سنگ بست
که همسنگ این سنگی آری بدست.
نظامی.
، ثابت. پابرجا:
در آن خطه بود آتشی سنگ بست
که خواندی خودی سوزش آتش پرست.
نظامی.
، میوه که هنوز نارسیده باشد و اثر خامی در او ظاهر شود. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

(سَ گُ دَ / دِ)

برآوردۀ با سنگ چنانکه دیوارۀ چاهی یا کنار رودی. (یادداشت بخط مؤلف) : و علل و مشرف و شحنه پدید کرده بوده حاصل برای عمارت سنگ بست و پل. (تاریخ طبرستان).
ز مهد زر و گنبد سنگ بست
مهیاش کردند جای نشست.
نظامی

لغت نامه دهخدا

(سَ خوَرْ / خُرْ)

سنگخوار:
هر که در دنیا برآرد مسجدی از بهر حق
باشد آن مسجد اگر چون آشیان سنگ خور.
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 104). رجوع به سنگ خوارک شود

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ)

مرادف سنگ روشنایی. (آنندراج). رجوع به سنگ روشنایی شود

لغت نامه دهخدا

(خِ)

اسب کبودرنگ. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ زَ)

حجر اعرابی و آن سنگی باشد مانند عاج چون بسحاق کنند و بر موضعی که خون از آن روان باشد بریزند بازدارد و آنرا شکرسنگ هم میگویند و حجرالعاج همان است. (برهان). سنگ جراحت. (آنندراج). اسم فارسی حجرالعاج است. (تحفۀ حکیم مؤمن)

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ)

سنگی که بدست بر سر و دوش میگردانند. و صاحب مصطلحات الشعرا در تفسیر میل نوشته که چوبی باشد گران و گنده که پهلوانان بدان ورزش کنند و آنرا میلگری و سنگ زور نیز گویند. (آنندراج) :
بود کوه بیستون فرهاد را گر سنگ زور
از دل سنگین خوبان است سنگ زور من.
صائب (از آنندراج).
برداشت تا بسینه دلم سنگ زور عشق
این کار قوت کمر کوه طورنیست.
محمد اسلم سالم (از آنندراج).
راضی سخنوران همه دانند در سخن
الوند را کمر شکند سنگ زور ما.
فصاحت خان راضی (از آنندراج)

سنگی که بدست بر سر و دوش میگردانند. و صاحب مصطلحات الشعرا در تفسیر میل نوشته که چوبی باشد گران و گنده که پهلوانان بدان ورزش کنند و آنرا میلگری و سنگ زور نیز گویند. (آنندراج) :
بود کوه بیستون فرهاد را گر سنگ زور
از دل سنگین خوبان است سنگ زور من.
صائب (از آنندراج).
برداشت تا بسینه دلم سنگ زور عشق
این کار قوت کمر کوه طورنیست.
محمد اسلم سالم (از آنندراج).
راضی سخنوران همه دانند در سخن
الوند را کمر شکند سنگ زور ما.
فصاحت خان راضی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ سَ)

قوسی گوید: نزد درویشان اهل طریق اصطلاحی است که هرکه بی طریقی کند او را سنگ سبو کنند و آن چنان است که مجلسی دارند و نقیب و سایر اهل طریق نشینند و شخص مجرم را سبویی از ریگ پر کرده در گردن آویزند و در مقابل ایستاده دارند تا وقتی که جرم او را عفو کنند. (آنندراج). وجه اشتقاق عامیانه. رجوع به سنگ صبور شود، سبد پر از سنگریزه. (ناظم الاطباء)

قوسی گوید: نزد درویشان اهل طریق اصطلاحی است که هرکه بی طریقی کند او را سنگ سبو کنند و آن چنان است که مجلسی دارند و نقیب و سایر اهل طریق نشینند و شخص مجرم را سبویی از ریگ پر کرده در گردن آویزند و در مقابل ایستاده دارند تا وقتی که جرم او را عفو کنند. (آنندراج). وجه اشتقاق عامیانه. رجوع به سنگ صبور شود، سبد پر از سنگریزه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سنگ صبور

(سَ گِ صَ)

سنگ افسانه ای که غم های خویش بر آن شمردندی و سنگ چون بلاگردانی بترکیدی. (یادداشت بخط مؤلف). سنگ اساطیری که اندوه های مردم را می شنیدی و غمخوار آنان بود. (فرهنگ فارسی معین). اصولاً سنگ به ’صبوری’ و تحمل مثل است. قیاس کنید با صخرۀ صماء در عربی. (فرهنگ فارسی معین) :
گرچه چون سنگم صبور و سیم ساعد لیک هست
سیمگون اشکم فزوده سنگ هر شب تا سحر.
انوری (از فرهنگ فارسی معین).
رجوع به سنگ سبو شود

سنگ افسانه ای که غم های خویش بر آن شمردندی و سنگ چون بلاگردانی بترکیدی. (یادداشت بخط مؤلف). سنگ اساطیری که اندوه های مردم را می شنیدی و غمخوار آنان بود. (فرهنگ فارسی معین). اصولاً سنگ به ’صبوری’ و تحمل مثل است. قیاس کنید با صخرۀ صماء در عربی. (فرهنگ فارسی معین) :
گرچه چون سنگم صبور و سیم ساعد لیک هست
سیمگون اشکم فزوده سنگ هر شب تا سحر.
انوری (از فرهنگ فارسی معین).
رجوع به سنگ سبو شود

لغت نامه دهخدا

(سَ)

گردباد. (آنندراج). رجوع به سنگدوله شود

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ یَ)

حجرحبشی. (فهرست مخزن الادویه) (تحفۀ حکیم مؤمن)

لغت نامه دهخدا

(سَ گِ)

قسمی سنگ که با آب سایند و برای فرونشانیدن اورام بر موضع مالند. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

تصویری از سنگ بلور — تصویر سنگ بلور

سنگ بلور

مهاسنگ (در کوهی)

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از سنگ بست — تصویر سنگ بست

محکم

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از سنگ برق — تصویر سنگ برق

درخش سنگ

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از سنگ لوح — تصویر سنگ لوح

پلمه سنگ

فرهنگ لغت هوشیار

سنگ صبور

((~ صَ))

سنگ اساتیری که غم های مردم را می شنید و غم خوار آنان بود (اصولاً سنگ به صبوری و تحمل مثل است)، مجازاً دوست شکیبا و دلسوز که به درد دل شخص گوش دهد

فرهنگ فارسی معین

چاله و حفره های طبیعی روی سنگ که آب در آن جمع شده باشد

فرهنگ گویش مازندرانی

کپه ی سنگ

فرهنگ گویش مازندرانی

سنگه بیم

زمین سنگی

فرهنگ گویش مازندرانی

از توابع دهستان کالج کجور، دره ای در منطقه ی هزارجریب بهشهر

فرهنگ گویش مازندرانی